περι ιερεμιαδης

• 
  
• NEWS
• ΙΣΤΟΡΙΕΣ
• ΠΡΟΣΩΠΑ
• ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ
• ΤΕΧΝΕΣ
• LIFE
• ΓΕΥΣΗ
• ΠΟΛΗ
• ΛΙΣΤΟΛΟΓΙΟ
• POPTV
• FOTORAMA
• ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑΟι σημειώσεις του ζωγράφου Πέρη Ιερεμιάδη

share320

tweet

ΤΕΧΝΕΣ/ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

Τζούλια Τσιακίρη

Οι σημειώσεις του ζωγράφου Πέρη Ιερεμιάδη

Μια προδημοσίευση με αφορμή τη μικρή αναδρομική έκθεση του έργου του στο βιβλιοπωλείο Φωταγωγός.

29.11.2014

Ο ζωγράφος Πέρης Ιερεμιάδης ήρθε σ’ αυτό τον κόσμο για να σπουδάσει δύσκολα την ομορφιά. Ωραίος ο ίδιος, πολέμησε μια ζωή να διατηρήσει την ανεξαρτησία του σε όλα τα επίπεδα. Λάτρευε την κίνηση προς την καρδιά, προς την ουσία των πραγμάτων, και την κίνηση γενικότερα. Δε στάθηκε να ξεκουραστεί πάνω σε καμιά επιφάνεια επιτυχίας και κατόρθωνε ακόμα και τις πιο απλές στιγμές να τις διανθίζει με κούραση: έκοβε ξύλα, έστηνε τσαρδιά, έκαιγε λάστιχα να διώξει τα κουνούπια και τα φίδια, έβραζε τα καινούρια παπούτσια για να μαλακώσουν, ξάσπριζε τα υφάσματα στον ήλιο για να απαλύνουν. Ήξερε την τέχνη να μεταλλάσσει την ένδεια σε πολυτέλεια και μπορούσε να υλοποιεί τον παράδεισο επί της γης μόνο και μόνο αφαιρώντας από την καθημερινότητά του καθετί μη ποιοτικό. Οι επιλογές του ήταν η περιουσία του. Μελέτησε σ’ ένα καμαράκι δίχως φως στο σπίτι της οδού Ξενοφάνους τις ιδιότητες των χρωμάτων επί μια δεκαετία και, μαζεύοντας τις πολύτιμες σκόνες και τα χώματα από διάφορα αρχαία σημεία της αξιοπερίεργης αυτής επικράτειας που λέγεται Ελλάδα, έβγαλε στο τέλος της δεκαετίας του ‘80 μια χρωματική παλέτα πολύ δική του, εκρηκτικά φωτεινή. Εξίσου πολύ με τα χρώματα μελέτησε και τους ανθρώπους, τη λογοτεχνία, τη μουσική και την πίστη. Όλοι θέλαμε πάντα ν’ ακούμε για το καθετί τη γνώμη του Πέρη γιατί ήταν τόσο γνήσια όσο οι ζωγραφιές και τα σχέδιά του. Κάθε ερχομός του συνοδευόταν από θορύβους, ταραχή, γέλια και ακρότητες. Η ελευθερία που δίδασκε με κάθε του τοποθέτηση έφτανε να καταργεί ακόμα και τα όρια του χρόνου, του αντικειμενικού χρόνου,  και ο συνομιλητής του, εσύ, έπαυες να ταυτίζεσαι με τα τέλη του 20ού αιώνα και να δεσμεύεσαι από αυτά.

Δημοσιεύουμε εδώ για πρώτη φορά ένα μικρό μέρος από τις σημειώσεις που κρατούσε με ευλάβεια σαν συντροφιά στο ταξίδι του αυτό στη ζωή και στην τέχνη, έχοντας την ελπίδα ότι η συνολική παρουσίασή τους μια μέρα θα σταθεί πλάι  στο ζωγραφικό του έργο σαν ένας δεύτερος εαυτός. Γιατί είναι σκέψεις και ματιές συναγμένες με καιρό και με κόπο. Και με πολλή αγάπη για την αξιοπερίεργη αυτή επικράτεια που λέγεται Ελλάδα και για το «εμείς» πάνω της (όχι το «εγώ»).

Πέρης και Κατίνα Ιερεμιάδη στη Σίφνο

20.09.2005 […] Οι σκόνες μου οι κοιμισμένες στα βάζα.
2.10.2005 […] Η επιμονή στην ελληνικότητα δεν είναι άλλο από την επιμονή στο χαρακτήρα της δουλικότητας.
11.10.2005 […] Πρωί-πρωί σ’ εκείνο το παγκάκι πριν από το Μπάτη. Γιατί το θυμάμαι άραγες σήμερα που κοντεύω να μείνω πάλι τόσο μόνος. Επειδή με έφερες και με χαιρέτησες στο σταθμό του τραίνου. Σαν να μ’ αποχαιρέτησες. Τι τρόμος!!
20.10.2005 […] Φωτεινές σκιές άραγες γίνονται;

10.05.2006 […] Στη ζωγραφιά (θα ‘λεγε κανείς στη γραφή της ζωής;) πουθενά δεν βρίσκεται εκείνο που μπορεί να χαρακτηριστεί «επουσιώδες». Το βάθος της ζωής.

Τόση σκόνη τόση στάχτη τόσα χώματα τους δώσανε χαρά στην έκθεση.

02.06.2006 […] Αν, ο ίδιος, έσκαβα σε λατομεία και έβρισκα εγώ ο ίδιος τα χρώματά μου τις σκόνες θα ‘μουν πιο κοντά στην ποίηση (η ζωγραφιά).

05.06.2006 […] Όλα αυτά τα βιβλία, τα άλμπουμ που κοίταζα και διάβαζα και έλπιζα να βρω, να βρω ελπίζοντας. Τώρα πώς ξαναπιάνονται; Ξαναδιαβάζεται, ξαναβλέπεται η ελπίδα;

03.07.2006 […] Ανελλήνιστοι αυτοί που φαγώθηκαν για την ελληνικότητα.

Πώς άραγες κανείς κατορθώνει να προφυλάξει την ζωγραφιά απ’ την ζωγραφική; (την ποίηση από την ποιητικότητα;) Η ποιότητα και η ιδιότητα.

27.07.2006 […] Στους σφραγιδόλιθους όντας εξοχή το κοίλο πεδίο έχουμε μία αλληλουχία του ζευγαριού φως σκοτάδι, φως λίγο στο μισοσκόταδο και πολύ φως λίγο σκοτάδι, μέρα και νύχτα μαζί.

13.08.2006 […] Τόσα χρόνια, τόσος κόπος για τη σχεδία αυτή που ήταν ταράτσα. Η ταρατσούλα η χαμηλή απ’ τις γύρω πολυκατοικίες, που ήταν για μένα τόσο ψηλά, τόσο ψηλά, τόσο ψηλότερά τους.

Όταν δεν καταλαβαίνει κανείς τον κόσμο υπάρχει και η περίπτωση να έχει πέσει στην κατάσταση του να μην έχει καταληφθεί απ’ αυτό που έχει καταλάβει όλο τον κόσμο.

17.10.2006 […] Θυμήσου τις αλυσίδες ferry boat. Λίγοι κρίκοι κίτρινοι στο πάτωμα, κίτρινο και λίγο μαύρο στο πάτωμα, κίτρινο. Το όμοιο και το διάφορο μέσα στο ίσο της αλυσίδας. Οι χρισμένοι κρίκοι μέσα στο κίτρινό τους και στου πεδίου και οι υπερβατικοί οι μαύροι μέσα στο κίτρινο. Θυμήσου μέλη των χωμάτινων Αηγιώργηδων.

Το σήμα των εκδόσεων Το Ροδακιό.

15.11.2006 […] Γλυκιά μα πολύ γλυκιά δύση, Πειραιάς. Η κοκκινίλα στο βάθος του βασιλέματος και οι μεγάλες τρύπες κτίρια, λιμάνι στην κόντρα τους με το σβήσιμο του φωτός. Ακατάστατα τακτικά τα φωτάκια τους τσιμπάνε το μαύρο βάθος τους. Σκληρό ξαφνικό το κοντινό ζευγάρι σκότους και βάθους των όγκων. Μεγάλες κόχες στον τρυφερό αναμμένο ορίζοντα που σβήνει τρυφερά από τη φλόγα μέχρι τον πρώτο νυχτιάτικο τόνο ψηλά. Ο ουρανός πιάνεται και τα πάντα χάνονται στο βάθος εξόν τα λίγα φωτάκια που εξέχουν μέσα στις μεγάλες εσοχές.

16.01.2007 […] Μια στιγμούλα φωτιζόμαστε και βλέπουμε με την ψυχή αλλιώτικα, μα τόσο λίγης διάρκειας. Τόσο λίγο που δεν μας επιτρέπει να το εκμεταλλευθούμε και να γίνει σκέψεις. Σε άλλη διάσταση, όχι την εφήμερη όπου σε αυτήν τίποτα δεν διίσταται με τον εαυτό του. Είναι τακτά όλα, χωρίς μέσα τους να γεννηθεί κάτι που να μη χωράει μόνο σ’ αυτά. Ούτε το πριν τους ούτε το μετά. Κάθε ένα συνιστά το πόρο του εαυτού του, του εαυτού της ύπαρξής του, την ύπαρξη της αυτάρκους άγνοιας.

26.01.2007 […] Το αντίθετο του πυκνού είναι το γυμνό και όχι το αραιό (ένα λιμάνι και βουνά).

11.02.2007 […] Είδα αυτά που μάζευα χρόνια, τα μικρούλια, τα τυχαία, τα σημαίνοντα.

10.03.2007 […] Γιατί να παρασταίνονται όλα αναμμένα; Απλώς γιατί είναι να σβήσουν. Γιορτινά και αυτά που ’ναι να αποχαιρετισθούνε όλα.

Η δροσιά της πράξης, η ίδια, που γεννάει το πράγμα. Αυτή η γέννηση παρίσταται και παριστάνεται.

Και γιατί όλα να γίνονται tableau; Τι σχέση (έχει) αυτό το κατόρθωμα με τη ζωγραφιά;

14.03.2007 […] Η μετάβαση από τη λεπτομέρεια στην αδρομέρεια.

04.04.2007 […] Άλειμμα μαύρο και άσπρο. Αλείφουμε βάθος με το μαύρο και σκάβουμε (βαθαίνουμε) φως με το άσπρο. Προσθέτουμε βάθος με το μαύρο… (αφαιρώντας μαυρίζουμε).

07.04.2007 […] Όταν απομακρυνόμαστε από την ταφή (του άλλου) πλησιάζουμε τη δική μας. Μεταξύ δύο ταφών η ζωντάνια.

10.04.2007 […] Πόσο φαΐ ή ύπνο χρειάζεται η ζωή; Τόσο όσο που αν φας λίγο παραπάνω αντί να μεγαλώσει κι αυτή μικραίνει. Το τόσο και η μοίρα.

 

12.04.2007 […] Ξανά η θάλασσα σήμερα μεγάλες γυαλιστές ραγάδες.

17.04.2007 […] Οι πέτρες αυτόφωτες η καθεμιά και η καθεμιά το σκοτάδι της, το δικό της.

Πορτρέτο της Άννας Κοκκίνου.

26.04.2007 […] Μην ξεχνάς την κιτρινόμαυρη αλυσίδα στο καράβι, σε κίτρινο πεδίο. Τέσσερις χαλκάδες, κίτρινο πεδίο (βαπτισμένοι σε κίτρινο διά του πεδίου) και τέσσερις μαύροι, οι πρώτοι με περίγραμμα κίτρινο και οι δεύτεροι όχι.

Αν πάψει κανείς να χαρίζεται, να σπαταλιέται δηλαδή, να μην κοιτάζει το συμφέρον του δηλαδή, δεν θα μπορεί να ζωγραφίσει πια. Πόσοι και πόσοι δεν μπορούν να γίνουν ποιητές, ακριβώς γι’ αυτό το χάρισμα που τους έλειπε να μπορούν να το κάνουν.

01.05.2007 […] Ποιος σκαμπάζει από ζωγραφιά ή ζωγράφισμα αφού τρεις μόνο στην κηδεία του Δ. Διαμαντόπουλου;